Tak naprawdę nazywała się Édith Giovanna Gassion, ale jako pieśniarka przybierała różne pseudonimy: Line Marsa czy „La Môme Piaf" (wróbelek). Śpiewać zaczęła w wieku 15 lat… na ulicach. Miejsce nieprzypadkowe, gdyż w dzieciństwie wychowywały ją prostytutki, zatrudnione w domu publicznym jej babci. Według jednej z legend to właśnie dzięki nim mała, niewidoma od trzeciego roku życia Édith odzyskała wzrok. Normandzkie kurtyzany zebrały pieniądze na pielgrzymkę swej podopiecznej do sanktuarium Św. Teresy w Lisieux.
Talent Edith Piaf został odkryty w 1935 przez impresaria Louisa Leplée. To wtedy artystka rozpoczęła występy w kabarecie "Le Gerny's" przy Champs-Élysées. Rok później powstało jej pierwsze nagranie dla wytwórni Polydor. Piaf dawała recitale nie tylko we Francji (gdzie śpiewała m. in. w paryskiej Olimpii), ale i w Stanach Zjednoczonych.
Życie uczuciowe Édith było równie burzliwe, jak jej dzieciństwo. Dwukrotnie wyszła za mąż, co nie przeszkadzało jej romansować z żonatymi mężczyznami. Rok przed śmiercią wyszła za młodszego od siebie o 21 lat Theophanisa Lamboukasa (znanego jako Théo Sarapo), któremu usiłowała pomóc w karierze piosenkarskiej. Związek ten był przedmiotem plotek i krytyki, których kres przyniosła śmierć pieśniarki. Piaf zmarła na raka wątroby. Artystka, której twórczość należy do klasyki francuskiej piosenki, nie pozostawiła po sobie dzieci. Jej jedyna córka zmarła w 1935r. w wieku 2 lat. Zostali natomiast przyjaciele, fani i naśladowcy. Piaf na cmentarzu Père Lachaise żegnało 40 tys. ludzi.
Choć od czasu jej śmierci minęło już prawie 50 lat, Piaf wciąż inspiruje muzyków i filmowców. O jej życiu nakręcono kilka filmów. W 2007r. powstał dramat biograficzny „Niczego nie żałuję – Édith Piaf” w reżyserii Oliviera Dahana. Odtwórczyni roli Édith, Marion Cotillard, otrzymała Oscara i Złoty Glob, za mistrzowską interpretację postaci, o której niesposób zapomnieć.
{jumi [*7]}
