Pewnego dnia, przy odmawianiu w szkole pacierza, usłyszał ją nauczyciel Bolesław Barbacki, który prowadził szkolne kółko teatralne. Kazał Danusi powtórzyć "Ojcze nasz" jeszcze raz, po czym oznajmił: "Jutro do teatru pójdziesz." I tak mała Szaflarska zaczęła grać.
Szaflarska pragnęła zostać lekarzem, jednak wówczas studiowanie medycyny było bardzo kosztowne. Wybrała więc Wyższą Szkołę Handlową w Krakowie. Nie byłaby pewnie tym, kim jest dzisiaj, gdyby nie to, że w środku roku akademickiego zachorowała na tyfus. Pod opieką mamy doszła do zdrowia, a jej gimnazjalni koledzy namówili ją do zdawania na studia aktorskie. Po przyjeździe do stolicy pomyślała: "To jest miasto mojego życia!".
{gallery}16684{/gallery}
W 1939 roku ukończyła Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej w Warszawie. 14 września 1939 roku zadebiutowała na deskach Teatru na Pohulance w Wilnie. Po wojnie występowała w krakowskim Teatrze Starym, gdzie odkrył ją Leopold Buczkowski i zaagażował do swoich "Zakazanych piosenek". Ten film uczynił ją popularną na całe lata. Wraz z Jerzym Duszyńskim stworzyli pierwszą parę amantów polskiego kina.
Erwin Axer tak o niej powiedział: "Każda jej rola błyszczy jak kryształ. Praca z nią należy do największych przyjemności reżysera. Ona jest tym kamertonem, który pozwala oceniać czystość gry całej orkiestry". Źródło: http://www.filmweb.pl.
