Olbrzymia fortuna umożliwiła Poznańskiemu wybudowanie największego pałacu fabrykanckiego w Europie, nazywanego „łódzkim Luwrem", przy rogu ulicy Ogrodowej i Zachodniej. Projekt pałacu opracował Hilary Majewski a po jego śmierci uzupełnił Adolf Zeglison (budowa ciągnęła się przez wiele lat i Izrael Poznański nie doczekał jej zakończenia w 1902 roku). Architektura rezydencjonalna Łodzi w okresie jej największego rozkwitu, a więc w czwartej ćwierci XIX stulecia, wzorowała się na panujących wówczas w Europie modach. Dominował historyzm - neobarok, neorenesans i neorokoko często przenikające się i tworzące niebywale bogate fasady i wnętrza. Dziś podziwiać możemy barbarzyńskie niemal piękno salonów, sal balowych i gabinetów, a równocześnie artyzm detalu i mistrzostwo zapomnianych już rzemiosł.
Ponoć Izrael Poznański zapytany przez architekta, w jakim stylu ma zaprojektować pałac, odpowiedział: „Buduj pan we wszystkich, stać mnie na to". To ponoć tylko anegdota, ale oglądając efekt, nie jesteśmy już tego tacy pewni.
Monumentalna fasada i elewacje zewnętrzne przyciągają wzrok. Wnętrza miały oszałamiać gości: na stropie sali reprezentacyjnej jest ogromne malowidło którego autorem był Samuel Hirszberg.
Obecnie w Pałacu Poznańskiego mieści się Muzeum Historii Łodzi. Zgodnie z łódzką tradycją pałac sąsiadował z fabryką. We wzniesionych z czerwonej cegły monumentalnych budynkach fabryki Poznańskiego urządzone zostało słynne w całej Polsce centrum handlowe „Manufaktura".
{jumi [*6]}
