Tym, którzy nie pamiętają kinowego hitu roku 1993 przypominamy: filmowi naukowcy wydostają z brzuchów zatopionych w bursztynie komarów próbki DNA i na ich podstawie klonują z nich dinozaury. Gady trafiają do założonego na odizolowanej wyspie oryginalnego ogrodu zoologicznego, od którego film wziął swoją nazwę. Bardzo szybko okazuje się, że hodowanie niedźwiedzi i tygrysów byłoby zdecydowanie lepszym pomysłem.
Nie oszukujmy się – wszyscy oglądaliśmy ten film dla dinozaurów i wyłącznie dla dinozaurów. Wychodząc z kina można było usłyszeć podekscytowanych ludzi snujących wizje, w których naprawdę przywracamy do życia T-rexa, brontozaury, triceratopsy i całą resztę. Niestety, myliliśmy się.
Takie wnioski płyną z rozczarowującego lecz jednocześnie ciekawego odkrycia australijskich badaczy z Uniwersytetu w Perth. Przebadawszy 158 skamieniałych kości udowych moa, ogromnego nowozelandzkiego nielota, poznali okres połowicznego rozpadu wiązań w informacji genetycznej. Wynosi on 521 lat – po takim czasie od śmierci organizmu połowa DNA ulegnie degradacji. Po kolejnych 521 latach degradacji ulegnie połowa połowy i tak dalej. Całkowity rozpad informacji genetycznej zajmie ok. 6,8 mln lat.
Choć kierujący zespołem badawczym Mike Bunce zastrzega, że mogą istnieć jeszcze dodatkowe czynniki wpływające na trwałość materiału, jego prognoza wypada dość pesymistycznie dla dinozaurów. Aby wykorzystać DNA do odtworzenia tak skomplikowanego organizmu, zamrożona skamielina musiałaby być nie starsza niż milion lat.
Oznacza to, że z ogromnymi jaszczurami możemy się pożegnać. Jednak nie wszystko stracone – w kolejce czekają również wspomniane już moa oraz tygrysy szablastozębne i mamuty. Kto by nie chciał zobaczyć takiego zoo!
{jumi [*7]}
