Mówi się – a badania to potwierdzają – że aby stać się mistrzem w danej dziedzinie, należy poświęcić jej 10 000 godzin uważnego treningu. Jednak nawet dwa razy więcej ćwiczeń niekoniecznie sprawi, że zagramy na pianinie jak Mozart lub kopniemy piłkę jak Messi. Naukowcy nie od dziś poszukują „pierwiastka geniuszu” – teraz wiemy, że przynajmniej jeden z tych pierwiastków znajduje się w samym środku naszej głowy.
Badanie na 36 wybitnych muzykach przeprowadził Christopher Steele oraz jego zespół z Instytutu Maxa Plancka w Lipsku. Artyści podzieleni zostali na dwie równe grupy: tych, którzy rozpoczęli naukę gry przed i po siódmym roku życia. Każdy z badanych miał podobne doświadczenie i spędził mniej więcej tyle samo czasu doskonaląc swoje umiejętności.
Jak wynika z przeprowadzonego na muzykach skanu MRI (obrazowanie magnetyczno-rezonansowe), rodzice mieli rację, gdy zmuszali was do wczesnej gry na instrumencie; u grupy, która rozpoczęła szkolenie najwcześniej, można było zaobserwować dużo bardziej skomplikowane i skuteczne połączenia w ciele modzelowatym. To ostatnie jest rodzajem mostu miedzy obiema półkulami naszego mózgu – to głównie dzięki niemu możliwa jest komunikacja między nimi.
Podczas gdy badani z bardziej rozwiniętą siecią połączeń mogli mieć mniej problemów z oburęcznością, połączenia w ciele modzelowatym drugiej grupy przypominały te spotykane u nie-muzyków. Jednak Steele zaznacza, że wczesny początek nie stanowi wcale gwarancji geniuszu muzycznego.
- Chcemy pokazać, że ci zaczynający wcześniej dysponują pewnymi konkretnymi umiejętnościami i towarzyszącymi im zmianami w mózgu, jednak niekoniecznie są lepszymi muzykami – tłumaczy lider zespołu – Umiejętność to tylko jedna składowa dobrej gry; liczą się też zdolność komunikacji, entuzjazm, styl i inne, których nie sposób zmierzyć. O tyle, o ile wczesny początek może pomóc geniuszowi, nikogo geniuszem nie uczyni.
{jumi [*7]}
