Helena Kowalik live: Zapraszamy! ^Wyróżniony

Zebranie materiałów do Warszawy kryminalnej zabrało mi prawie cztery lata. W stołecznych sądach mniej więcej tyle trwa osądzenie jednej sprawy karnej. Moja perspektywa przy pisaniu książki to widok z ławy dla publiczności. Przede wszystkim z sali rozpraw, ale też na korytarzu sądowym, przy stoliku z aktami w sekretariacie wydziału karnego, w pokoju widzeń aresztu.Dla obserwatora proces na sali sądowej, to nie tylko żmudne dochodzenie do prawdy, ważenie winy, miejsce czyjegoś dramatu, ale też swoiste theatrum odgrywane przez siedzące naprzeciw siebie strony... (...)Kodeks karny jest ten sam, procedura taka sama, ale to ludzie decydują o losie oskarżonego. I wszystko zależy od tego, jak dalece odpowiedzialnie traktują swój zawód. Czy chcą dociekać prawdy? Wyjaśniać niejasności, mimo zniecierpliwienia stron? (...) Jeśli sprawa jest medialna, w użycie idą kamery, są fotoreporterzy. Ale prawdziwych sprawozdawców sądowych można policzyć na palcach jednej ręki. Poza tym proces sądowy to nie fajerwerk. Gdy trwa żmudne przesłuchiwanie świadków, często niewiele wnoszących do sprawy, podsypiają ławnicy, czasem chrapią konwojenci...Nie chciałam żeby rzeczywistość w mojej książce była lukrowana. Chciałam napisać tak, jak bym to ja zeznawała pod przysięgą. Helena Kowalik