Betonowe schody z wyszczerbionymi stopniami prowadziły do uchylonych drzwi. Dom sprawiał wrażenie zaniedbanego. Podmurówka z szarych pustaków, kontrastowała z nieotynkowanymi ścianami z czerwonej cegły. Grigorij Bogdanow pokonał schody i powoli otworzył szerzej drzwi.

Terenowe BMW zjawiło na podwórzu, zatrzymując się tuż pod oknami biura chwilę przed piątą. Detektyw nie czekając na telefon, zarzucił marynarkę. Gdy zadzwonił Bogdanow, Rajmar był już na klatce schodowej

Gdy ambulans zabrał Katarzynę Bogdanow, Rajmar został sam w jej domu. Karetka odjechała na sygnale, wzbudzając ciekawość sąsiadów i przypadkowych przechodniów. Wszystko trwało zaledwie kilka minut.

Przez dłuższą chwilę siedzieli w zupełnej ciszy. Grigorij Bogdanow wydawał się obojętny wobec całej sytuacji. Rajmar zaczął rozumieć, że ma do czynienia z wytrawnym graczem, który potrafi wyprzedzić ruchy przeciwnika, na tyle by w całości kontrolować sytuację i narzucać warunki. Detektyw miał nosa do ludzi, a jego przeczucia co do Grigorija Bogdanowa, wywoływały w nim niepokój.

Śledzenie limuzyny Bogdanowa okazało się znacznie trudniejsze, gdy prowadził w towarzystwie dziewczyny. Najwidoczniej starał się jej zaimponować, a że jego samochód posiadał dość spore możliwości, wskazówka obrotomierza podążającego za nim Passata kilka razy ryzykownie sięgnęła czerwonego pola. Rajmar starał się nie dawać za wygraną. Tempo spadło dopiero, gdy wjechali na bardziej zatłoczone ulice w centrum miasta.

Zaparkował samochód dwie ulice wcześniej i potrzebował jakiś piętnastu minut, żeby dotrzeć do domu Katarzyny Bogdanow. Zanim ruszył, udawał przez chwilę, że grzebie w bagażniku swojego Passata, dokładnie obserwując otoczenie, co pozwoliło mu się przynajmniej częściowo upewnić, że nikt za nim nie łazi.

Właśnie przestało padać. To dobrze, bo deszcz trzymał go w biurze od rana. Wczoraj odebrał z pralni garnitur i trochę szkoda było mu go zachlapać. W tej części miasta chodniki są naprawdę parszywe. Szczególnie gdy pada.