Z granatowego, herbowego tła odcina się dziewięć białych, jak gdyby dziecięcych piaskowych babek, tworzących trapez o najwęższym boku na dole. To topki soli, jej tradycyjna miara, a zarazem handlowy kształt w średniowieczu. Od roku 1340, gdy herb ten nadał miastu król Kazimierz Wielki, zmieniło się w nim tylko jedno. W czasach sowieckich zniknęła królewska korona górująca na solnymi topkami. Bo Drohobycz – to o jego herbie mowa – był bowiem Królewskim Wolnym Miastem na słynnym Solnym Szlaku. A warzenie soli ze słonych źródeł było pierwszą podstawą jego względnej zamożności.

Odnowiony kościół katolicki p.w. Wniebowzięcia NMP z pomnikiem Jana Pawła II przed nim. Nowe, złotego koloru kopuły cerkwi. Sporo niedawno wzniesionych lub rewitalizowanych pensjonatów i hoteli w centrum. A równocześnie zaniedbany Park Zdrojowy.

Ten ciekawy przewodnik to już piąty tom ambitnego zamierzenia, jakim jest opisanie całości ziem wschodnich II Rzeczypospolitej leżących obecnie w granicach Ukrainy. Dotychczas ukazały się: Wołyń, Podole, Ziemia Lwowska i Lwów – w przygotowaniu Pokucie.

Wystawy, panele dyskusyjne i projekcje filmów organizowane są w całym kraju z okazji 70. rocznicy śmierci Brunona Schulza. Schulz zmarł 19 listopada 1942 roku, ale obchody trwać będą do 25 listopada.