Jolanta T. Wolska tak pisze o idei publikacji: Wszystkie kultury mają swoje legendy i mity. Z biegiem lat przeradzają się one w opowieści, chętnie czytane nie tylko przez dzieci, ale i przez dorosłych. Czerpiemy z nich niejednokrotnie wiedzę o tym, jak żyć i co jest dobre, a co złe.
Niezwykłe opowieści przedstawione w tym zbiorze przybliżają świat Aborygeńow, jednej z najstarszych kultur na Ziemi, którzy od dziesiątków tysięcy lat żyli w harmonii z naturą i ustanowionymi wartościami. Te dawne prawa nie straciły na znaczeniu i wciąż funkcjonują w kulturze świata wraz z surowymi konsekwencjami, jakie czekają za ich naruszanie.
Szukając aborygeńskich bajek zdecydowałam się na Legendarne opowieści z Australii, zebrane przez Katie L.Parker, jedne z pierwszych zapisanych przez białego człowieka w XIX wieku. Jak mówiła sama autorka, spisała je dla wszystkich białych australijskich dzieci.
Fotografie ilustrujące opowieści pochodzą z tego samego okresu – z przełomu XIX i XX wieku. Są one unikatowym, nieretuszowanym dokumentem o artystycznej wartości, a także świadectwem brutalnego „cywilizowania” aborygeńskich dzieci, odbieranych przez białych matkom i umieszczanych w sierocińcach. Kolejne ich pokolenia, nazwane później „straconymi” (Stolen Generation) zostały odarte ze swojego dziedzictwa. Bo dwa wieki temu, kiedy biały człowiek po raz pierwszy spotkał się z rdzennymi mieszkańcami tego kraju-kontynentu, potraktował ich tak, jak opisuje to w swojej książce Ten Inny Ryszard Kapuściński: „Wizerunek Innego, jaki mieli wówczas wyruszający na podbój planety Europejczycy, to obraz nagiego dzikusa, ludożercy i poganina, którego poniżenie i podeptanie jest świętym prawem i obowiązkiem Europejczyka – białego i chrześcijanina” (str. 16, wyd. Znak, Kraków 2006). Dopiero w lutym 2008 roku Aborygeni doczekali się od australijskiego rządu formalnych przeprosin. To było tylko symboliczne zadośćuczynienie krzywdy, jaką im wcześniej wyrządzono, doprowadzając do upadku ich kultury.
A przecież prawa i wartości uznawane przez Aborygenów są tak stare, jak stary jest nasz wspólny świat. Zostały zapisane także w opowieściach, zebranych w tym tomie. Udostępniam je polskiemu Czytelnikowi, aby okazać w ten sposób wdzięczność za przywilej życia i wychowania moich dziec, Elę i Marka w krainie niemal zapomnianych aborygeńskich mitów i aby zaznajomić go choć z cząstką jednej z najstarszych kultur na świecie.
{jumi [*7]}
