Twierdzenie, że kooperacja to najlepszy sposób na przetrwanie sprawdza się nie tylko w stosunkach między ludźmi. Już starożytni odkryli, że wiele cienkich warstwa nałożonych na siebie chroni wojownika dużo skuteczniej, niż jedna, nawet najtwardsza warstwa. Jak zwykle jednak pierwsza była natura, wyprzedzając najwcześniejszych zbrojmistrzów o dobre 95 milionów lat.
Na tyle datuje się skamieliny po pierwszych przedstawicielach ryb z gatunku Polypterus senegalus, nazywanych u nas wielopłetwcem senegalskim, a na zachodzie dragon fish – „smoczą rybą”. Dziś spotykany w dużych akwariach, wielopłetwiec występuje naturalnie w Nilu oraz słodkich wodach Zachodniej Afryki. Żywotność swojego gatunku zawdzięcza prawdopodobnie swojej najbardziej niezwykłej charakterystyce – niezwykle wytrzymałemu pancerzowi.
Wielopłetwiec pokryty jest niemal nieprzepuszczalnym egzoszkieletem, który skutecznie chroni go przed większością drapieżników. Każda łuska połączona jest z sąsiadującymi za pomocą systemu wybrzuszeń i zagłębień, a do tego składa się z wielu warstw: w wypadku uderzenia każda warstwa pęka w innym miejscu, ale cała łuska pozostaje nienaruszona.
Na pomysł wykorzystania tej naturalnej struktury wpadła Swati Varshney, która wraz z kolegami z Massachusetts Institute of Technology stworzyła komputerowy model pancerza. Następnie powiększyła go 10-krotnie i wydrukowała w drukarce 3D. Efektem pracy zespołu jest elastyczna i lekka zbroja, która po wprowadzeniu poprawek może skutecznie zastąpić lub wspomóc ograniczający mobilność Kevlar jako podstawowe zabezpieczenie przed pociskami.
Według Varshney zaadaptowany egzoszkielet może przydać się nie tylko przeciwko atakom mechanicznym – zastępując kevlarowe lub metalowe płytki tworzywem ceramicznym istnieje możliwość zapewnienia użytkownikowi dużej odporności na nawet bardzo wysokie temperatury.
{jumi [*7]}
