Choć brakowało im projektorów i popcornu, nasi dalecy przodkowie mogli stworzyć zręby dzisiejszej animacji. Po przeanalizowaniu dzieł wczesnych artystów, Marc Azéma z Université Toulouse II-Le Mirail doszedł do zaskakujących wniosków. Nałożone na siebie przedstawienia zwierząt tworzą jak gdyby klatki filmowe najwcześniejszych hitów kamiennego ekranu.
Swoją teorię Azéma sprawdzał izolując poszczególne pozycje, w których znajdowały się odwzorowane zwierzęta, a następnie puszczając je po kolei. Po zapętleniu tak powstałej sekwencji powstaje animacja, która wygląda lepiej niż wiele wczesnych polskich produkcji.
Istnieje kilka możliwości. Być może przedstawienie zwierzęcia na przestrzeni paru sekund miało znaczenie kulturowe lub rytualne. Jaskiniowi twórcy mogli również używać refleksów świetlnych lub grać światłem i cieniem, aby stworzyć pozory ruchu u swoich postaci.
Nie jest to jedyny przykład prehistorycznej animacji. Znalezione wcześniej cylindry wykonane z kości zawierają historyjkę obrazkową, która przypomina dzisiejsze flipbooki (ilustrowane książeczki, których szybkie przekartkowanie tworzy iluzję ruchu w oczach obserwatora).
{jumi [*7]}
