Zapewne więc z myślą o koncertach publicznych powstawały symfonie Bacha, stanowiące kamienie milowe w dziejach gatunku. Szczególną sławę zdobył cykl Sinfonien mit zwölf obligaten Stimmen Wq 183 (Wq 183), tworzonym już po ucieczce z dworu w Berlinie do Hamburga i wydanym z dedykacją dla pruskiego następcy tronu, Fryderyka Wilhelma.
Wiele znanych dzieł muzycznych otrzymało przydomki, które nie pochodzą od kompozytorów. Andante z Koncertu fortepianowego C-dur na wielu płytach pojawia się z podtytułem „Elvira Madigan”. Czy była to jakaś ważna kobieta w życiu Mozarta? Otóż nie – była to duńska akrobatka cyrkowa z XIX w. (właśc. Hedvig Jensen).
Niezrażony dość obojętnym przyjęciem swej I Symfonii Beethoven wkrótce przystąpił do komponowania kolejnego dzieła tego gatunku. W międzyczasie zauważył pierwsze objawy utraty słuchu. Przeszedł okres załamania. Niemal dokładnie w tym samym czasie powstawał utwór tak pogodny i radosny, jak II Symfonia! (Piotr Maculewicz)
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej: Paul Goodwin - dyrygent ,Yu Kosuge - fortepian
Program:
Carl Philipp Emanuel Bach - I Sinfonia D-dur Wq 183 [
Wolfgang Amadeus Mozart - XXI Koncert fortepianowy C-dur KV 467
Ludwig van Beethoven - II Symfonia D-dur op. 36
źródło: kulturalna.warszawa.pl
