Honorowy patronat nad Galą objął Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej Bronisław Komorowski.
Stefan Kisielewski, pseud. Kisiel, Teodor Klon, Tomasz Staliński, Julia Hołyńska (ur. 7 marca 1911 w Warszawie, zm. 27 września 1991 w Warszawie) – polski prozaik, publicysta, kompozytor, krytyk muzyczny, poseł na Sejm PRL II i III kadencji z ramienia Znaku, współzałożyciel i członek Unii Polityki Realnej. Po wybuchu II Wojny Światowej brał udział w kampanii wrześniowej, podczas okupacji uczestniczył w tajnym życiu muzycznym. Podczas powstania warszawskiego pracował w radiu.
Po wojnie wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Akademia Muzyczna) w Krakowie, usunięty przez władze komunistyczne w 1949 Założył pismo "Ruch Muzyczny", którego był redaktorem naczelnym w latach 1945-1948, aż do likwidacji pisma przez władze. Od 1945 związany ze środowiskiem "Tygodnika Powszechnego", do którego aż do 1989 pisywał felietony w cyklach Głową w ściany, Bez dogmatu, Pod włos, Łopatą do głowy, Gwoździe w mózgu i Wołanie na puszczy. W latach 1957-1965 był posłem na Sejm PRL, razem z m.in. Tadeuszem Mazowieckim, w ramach grupy Znak. W 1964 był jednym z sygnatariuszy Listu 34. W 1968 za krytykę cenzury (użył wtedy na zebraniu Związku Literatów Polskich słynnego określenia dyktatura ciemniaków) zabroniono mu publikacji na trzy lata, został także pobity przez tzw. "nieznanych sprawców". W 1976 podpisał list 14 przeciwko represjonowaniu uczestników radomskiego czerwca. W 1984 opublikował w Tygodniku Powszechnym tzw. "listę kanalii", pozbawioną komentarza listę nazwisk osób, które szczególnie aktywnie zajmowały się propagandą w PRL.
Twórczość publicystyczna Kisielewskiego nacechowana była duchem pragmatyzmu i liberalizmu, a jednocześnie - biorąc pod uwagę czasy w jakich przyszło mu żyć - była wybitnie niepokorna. Mariusz Urbanek stwierdził, iż był on "najchętniej czytanym, choć najmniej słuchanym dziennikarzem PRL-u. Komuniści nie chcieli go słuchać, bo mówił, że jest ich wrogiem. W wolnej Rzeczypospolitej nie słuchali go przyjaciele, bo mówił, że się z nimi kompletnie nie zgadza"[2]. Kisielewski znany był też ze swojego niepokornego charakteru - kiedy Leopold Tyrmand sprawił sobie zupełnie nowy samochód, Kisiel wziął cegłę i na karoserii wydrapał mu wielkimi literami wyraz 'DUPA' (po tym incydencie panowie nie odzywali się do siebie przez rok).
W kwestiach polityczno-społecznych reprezentował poglądy konserwatywno-liberalne. Wraz z Januszem Korwinem Mikke był jednym z założycieli Ruchu Polityki Realnej w 1987 oraz Unii Polityki Realnej w 1989.
Po 1989 po nieporozumieniach z redakcją "Tygodnika Powszechnego", która zaczęła cenzurować jego felietony odmówił dalszego publikowania swoich tekstów w tym tygodniku i przeniósł się na łamy "Wprost" gdzie zgodził się na udzielanie krótkich wywiadów, komentujących aktualne i nie tylko, wydarzenia. W 1990 ustanowił nagrodę swojego imienia, przyznawaną corocznie najpierw przez niego samego, a po jego śmierci przez kapitułę złożoną z jego syna Jerzego i laureatów z lat poprzednich.
W latach 1968-80 pisał osobisty dziennik, który objął kilka brulionów. Dziennik został wydany po jego śmierci, pod nazwą Dzienniki. Jego syn Wacław był współtwórcą duetu fortepianowego Marek i Wacek, a córka, Krystyna Kisielewska-Sławińska, jest romanistką i tłumaczką.
Nagrobek Stefana, Wacława i Lidii Kisielewskich znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim.
Stefan Kisielewski skomponował wiele utworów muzycznych, utrzymanych w stylu XX-wiecznego neoklasycyzmu, za które był wielokrotnie nagradzany w kraju i za granicą. Był również autorem szeregu powieści, książek o muzyce, a także setek felietonów i publikacji politycznych, między innymi w czasopiśmie "Res Publica Nowa".
{jumi [*7]}
