Dziś po południu na Lotnisku Chopina wylądował samolot z Tokio, którym powróciła największa grupa polskich paraolimpijczyków. Wśród nich złoci, srebrni i brązowi medaliści Igrzysk Paraolimpijskich.

W ciągu ostatnich kilkunastu lat w paru polskich wydawnictwach ukazało się już, co najmniej, kilka wartych uwagi przewodników po Japonii. Jest to bowiem kraj bardzo ciekawy, chociaż ze względu na odległość oraz dosyć wysokie tam ceny, dostępny raczej dla naszych zamożniejszych rodaków.

Kilka miesięcy temu recenzowałem bardzo dobry przewodnik tego samego autora wydany w końcu ub.r. w serii Classic Bezdroży, Najnowszy po „Kraju kwitnącej wiśni” ukazał się w serii #travel&style Bezdroży. „Japonia kojarzy się z kwitnącymi drzewami wiśni – czytam we wstępie do niego – zieloną herbatą, sushi, gejszami, samurajami, pracowitością, superszybkimi pociągami kolei Shinkansen i wieloma innymi elementami egzotycznej dla Polaków kultury, które znamy z książek i filmów. Współczesna Japonia jest jednak dużo bardziej złożona i dużo ciekawsza niż wyobrażenia, jakie o niej mamy. To kraj balansujący między realiami Wschodu i Zachodu, między tradycją a nowoczesnością, między poczuciem zbiorowości a potrzebą wyróżnienia się z tłumu. Nic więc dziwnego, że przybyszy z Europy zachwyca i zadziwia, a przede wszystkim pozwala przeżyć niesamowitą podróżniczą przygodę!”.

Przewodnik stara się przybliżyć czytelnikowi – turyście ten kraj, jego specyfikę oraz różnorodność i atrakcje. Z dużą, blisko 220, dawka kolorowych zdjęć – niestety bardzo wielu nieopisanych, a tylko miejsce ich zamieszczenia pozwala domyślać się, czego dotyczą oraz mnóstwem informacji przeważnie „w pigułce”.

Bardzo, niekiedy aż do przesady zwięzłych, co uważam za słabość tej serii przewodników. Są w nim też plany i mapki oraz luźny, do wyjmowania plan miasta Tokio. A także obszerniejsze, głównie 2 stronicowe, ilustrowane wkładki tematyczne i mnóstwo krótszych informacji oraz ciekawostek na ciemnym tle i króciutkich na pomarańczowym, włamanych w tekst. Niestety, dotyczy to zwłaszcza tych w ramkach, nie skatalogowanych, co utrudnia ich odszukiwanie w razie potrzeby.

Przybliżanie czytelnikowi Japonii rozpoczyna się, tak jak w innych przewodnikach tej serii, od sugestii „Poznaj i doświadcz!”: co, przede wszystkim należy, lub warto w tym kraju zobaczyć i przeżyć. W moim przypadku, człowieka uprawiającego turystykę przede wszystkim poznawczą, a w znacznie mniejszym stopniu zainteresowanego ekstremalną, gastronomiczną, nie mówiąc już o tylko wypoczynkowej, są to propozycje dosyć zaskakujące. Jest ich zaledwie 6, gdy w innych tej serii po 9. I proponują: Onseny, czyli publiczne łaźnie. Podróż superszybkim pociągiem shinkansenem. Japońskie sztuki walki. Wycieczki rowerami po wyspach. Japońską kuchnię i picie herbaty, zwłaszcza zielonej. Brak zaś tego, czego można by oczekiwać przede wszystkim: najważniejszych zabytków, chociażby w historycznej stolicy kraju Kioto oraz przepięknych krajobrazów, zwłaszcza góry Fudżi, będącej przecież symbolem i wizytówką kraju.

Króciutkie informacje wstępne zawarte w „Niezbędniku” oraz „Japonia w pigułce” zawierają to, co turysta musi, lub powinien wiedzieć wybierając się do tego kraju. W pierwszym m.in. o nietypowych zagrożeniach: katastrofami naturalnymi, ze strony dzikich zwierząt, czy cicho jeżdżących samochodów elektrycznych, a dopiero na końcu, rzadką zresztą przestępczością, zwłaszcza ze strony kieszonkowców. Bardzo przydatny w praktyce może okazać się również „Turystyczny savoir-vivre”. W drugim, informacjach statystycznych „w pigułce”, polskiego czytelnika może trochę zaskoczyć informacja, że ten kraj rozciągający się na przestrzeni kilku tysięcy kilometrów i zamieszkany przez prawie 127 mln mieszkańców ma powierzchnię tylko nieco większą (380 tys. km², z czego tylko 88% lądu) niż Polska.

Nieco więcej, chociaż też bardzo skrótowo, ale napisanego ciekawie, można dowiedzieć się o tym kraju z rozdziału wstępnego: „Oto Japonia”. O jej krajobrazach, przyrodzie, historii, ludziach i obyczajach, kulturze i sztuce oraz o kuchni. A także zapoznać z kalendarium wydarzeń kulturalnych. W części czysto przewodnikowej kraj dzielący się tradycyjnie na 8 regionów, podzielono na 4 części: stołeczne Tokio oraz Japonię środkową, północną i południową.

Każdą z nich poprzedza lista uwzględnionych miast, miejscowości i miejsc, a w przypadku Tokio jego części oraz sugestie „Nie pomiń!” – po kilka, ilustrowanych propozycji co poznawać w nich przede wszystkim. Są też plany i mapki, trochę historii oraz zwięzłe omawianie zabytków, najważniejszych muzeów i innych atrakcji, z wyróżnionymi („i”) informacjami: ich nazwa, adres – także, o ile jest, www., dni i godziny otwarcia, ceny biletów lub wstęp wolny.

Ze wspomnianymi króciutkimi informacjami lub radami na żółtym tle, np. „Przed zwiedzaniem pałacu cesarskiego obowiązuje rejestracja przez Internet (lub przy zachodniej bramie Kikyömon)”, „Naprzeciwko dworca JR Aldhabara działa świetny punkt informacji turystycznej”, „Takayama jest wręcz stworzona do spacerów, a korzystanie z komunikacji miejskiej w ogóle nie jest potrzebne” itp. Na końcu każdej z tych czterech części, na które podzielone zostało prezentowanie atrakcji Japonii, są obszerniejsze, przeważnie 2-stronicowe, ilustrowane informacje – wkładki. W przypadku Tokio: „Roboty, potwory i pokojówki” (o dziwacznych restauracjach tematycznych). „Kolacja pod gwiazdkami” (w lokalach wyróżnionych przez Michelina). „W oparach siarki” (tradycyjne łaźnie – onseny). „Stolica hipsterstwa”, „Sztuka wyższych lotów”.(wzornictwo i wystawiennictwo). „Sumo” (tradycyjny sport walki). „Raz do roku w kwiatach” (Wiosenne kwitnienie drzew wiśni). „Tokio na wariackich papierach” (program zwiedzania miasta w 2 dni).

Podobnie na końcu pozostałych części prezentacji turystycznych atrakcji Japonii, z uwzględnieniem ich specyfiki lub ciekawostek. Np. „Gejsze”, „Hanami wśród śliw”, „Wspinaczka na górę Fudżi”, „Zawód – szpieg” (o wojownikach ninja). „W cieniu wulkanu” (Badai-san), „Tańczące żurawie”, „Mniej znany brat” (etnolog i socjolog Bronisław Piłsudski, starszy brat marszałka Józefa), „Ości grozy” (jedzenie trujących ryb), „Tropiki na archipelagu” i inne. Informacje praktyczne („Japonia praktycznie”) obejmujące Informacje A-Z oraz „Na miejscu”: o dojeździe, komunikacji lokalnej, noclegach i wyżywieniu w podziale na części kraju oraz miejscowości, a w Tokio dzielnice, znajdują się na końcu przewodnika. Są bardzo krótkie, w przypadku noclegów i wyżywienia zawierają tylko ogólne informacje i nieliczne konkretne przykłady.

Wspomniałem o informacjach i ciekawostkach na ciemnym tle włamanych na poszczególne strony. Jest ich sporo, w tym bardzo przydatne i warte uwagi. „Rogaci wojownicy” (samurajowie). „Jen do jena” (jak oszczędnie podróżować po Japonii). „Japonia z perspektywy literackiej” (wybrane przekłady na polski literatury japońskiej). „Kimono i yukata”. „Orgiami” (japońska sztuka składania papieru). „Dobre maniery przy stole” (specyfika japońskich zwyczajów, także w trakcie wizyt w domach). „Herbaciany rytuał”. „Trójkąty i kwadraty” (sushi i susami). „Tłusty czwartek po japońsku”. „Muzeum piwa Yebisu”. „Góra Köya” (święte miejsce buddystów). „Osaka na talerzu” (specjały tamtejszej kuchni). „Japoński Wezuwiusz” (Sakura-jima). „Pod adresem sprzed lat” (skomplikowany system adresowy w Japonii) i wiele innych. Podsumowując: bardzo ciekawy, świetnie i kompetentnie napisany oraz bogato ilustrowany przewodnik, chociaż w częściach informacyjnych nadmiernie skrótowy.

JAPONIA. Przewodnik Bezdroży z serii #travel&spa. Autor: Krzysztof Dopierała. Wydawnictwo Helion, Gliwice 2020, str. 361, cena 62,90 zł. ISBN 978-83-283-6241-3

W ciągu ostatnich kilkunastu lat w paru polskich wydawnictwach ukazało się już, co najmniej, kilka wartych uwagi przewodników po Japonii. Jest to bowiem kraj bardzo ciekawy, chociaż ze względu na odległość oraz dosyć wysokie tam ceny, dostępny raczej dla naszych zamożniejszych rodaków.

Japonia, a zwłaszcza Tokio, należą do bardzo ciekawych, ale drogich, przynajmniej dla nas, krajów i miast. Można się o tym przekonać niekoniecznie tam jadąc.

Od początku roku LOT ma dużo większą i jeszcze atrakcyjniejszą ofertę dla pasażerów z Polski i innych krajów Europy. Od minionego weekendu samoloty przewoźnika latają do: Barcelony, Zurychu, Zagrzebia, Dusseldorfu, Kiszyniowa, Belgradu i Erywania. W ciągu trzech najbliższych miesięcy LOT uruchomi i wznowi kilkanaście połączeń europejskich i jedno nowe połączenie dalekiego zasięgu – do Tokio. Narodowego przewoźnika już nie obowiązują obostrzenia Komisji Europejskiej.

Japonki są najdłużej żyjącymi kobietami na świecie - średnio 87 lat, natomiast Japończycy, ze średnią 80 lat, zajmują 8. pozycję m.in. za Islandczykami czy Szwedami, wg najnowszych danych Światowej Organizacji Zdrowia. Pierwszy raz w historii liczba Japończyków mających więcej niż 80 lat przekroczyła 10 mln; jest to 7,9 proc. wszystkich obywateli - wynika z danych opublikowanych przez japońskie MSW.

Od 13 stycznia przyszłego roku LOT będzie latał z Warszawy na lotnisko Tokio Narita. Jest to pierwsze bezpośrednie połączenie z Polski i Europy Środkowo – Wschodniej do stolicy Japonii, a także pierwsza trasa dalekiego zasięgu po zakończeniu procesu restrukturyzacji spółki, czyli w 2016 r. Rejsy będą odbywać się trzy razy w tygodniu Boeingami 787 Dreamliner. Już wkrótce przewoźnik ogłosi kolejne nowe połączenia – w tym kolejne trasy dalekiego zasięgu i trasy europejskie. Wszystkie nowe rejsy również wystartują w 2016 r. Od tego momentu firma planuje dynamiczny rozwój.

Pracownicy tokijskiego akwarium drapią się w głowę po śmierci kilkudziesięciu ryb. W zbiorniku przetrwał tylko jeden tuńczyk.

Japoński pociąg na poduszce magnetycznej pomyślnie przeszedł pierwszy test z pasażerami. Prototyp Serii L0 osiągnął prędkość ponad 500 km/h. Pociąg ma kursować pomiędzy Tokio i Nagoią od 2027. roku.

Gimball wpada i odbija się od przeszkód, a nie ich unika. Ten kulisty robot o 34. centymetrach średnicy lata wokół najbardziej nieprzewidywalnych i chaotycznych środowisk, bez potrzeby korzystania z czujników wykrywających.