Birma, czyli Mjanma, a w wersji angielskiej Myanmar, najpiękniejszy, chyba nie tylko moim zdaniem, kraj południowo–wschodniej Azji, jeszcze kilkanaście lat temu praktycznie niedostępny dla turystów zagranicznych, jest coraz popularniejszy również wśród naszych rodaków.

Mityczna para ptaków hamsa, podobnych do kaczek, jest tutaj wszędzie. Samica siedząca na grzbiecie samca przewija się w herbie, reklamach, pamiątkach, a także… opinii Birmańczyków o tutejszych kobietach. Mężczyźni z Bago uważani są za bardziej rycerskich, delikatniejszych wobec kobiet niż mieszkańcy innych regionów kraju. Tamci z kolei żartują, że chyba nie odważą się wziąć sobie stąd żony; obawialiby się, że tak jak kaczor hamsa znajdą się pod jej pantoflem.

Złotą Stupę Szwe Dagon – Shwedagon Paya – w kształcie odwróconego kieliszka ze spiczastym zakończeniem widać z odległości kilku kilometrów. Co prawda stupa ma tylko 98,6 metrów, ale wzniesiono ją na niewielkim wzgórzu. Pokryta jest ponad 13 tysiącami płytek złota o łącznej wadze 53 ton.

Z wielu birmańskich rzek największą i najważniejszą jest Irawadi. Płynie z północy na południe kraju i tworząc ogromną deltę o powierzchni 30 000 km kw., wpada do Morza Andamańskiego – części Oceanu Indyjskiego. Nad brzegiem obrazy ubóstwa, nawet nędzy, wszechobecny smród. Ale takie jest tu życie. 

Jestem na lotnisku odległym o niespełna 10 km od Rangunu, stolicy Birmy. – Dwupasmowa, przedzielona pasem zieleni z drzewami i kwiatami, asfaltowa szosa – notuję podczas jazdy. Kontrast stanowią przydrożne, prymitywne szałasy z jedzeniem i sklepiki. 

Lecimy nad górami Półwyspu Indochińskiego. Fotografuję górskie szczyty i wciśnięte w doliny jeziora. Im bliżej celu, tym więcej pól uprawnych, wiosek i miasteczek, stup i pagód. Widoki szachownic pól w pastelowych kolorach przypominają mi obrazy francuskich impresjonistów.