Co do tej ostatniej stacji, to trudno się dziwić, zważywszy, że do roli jednej z głównych gwiazd aspirowała pani prezydent Gronkiewicz-Waltz, która ze sceny złożyła warszawiakom życzenia. Szkoda, że nie życzyła głębokich zmian i szybkiego rozliczenia narosłych przez jej kolejne kadencje patologii. Ale wszak pani prezydent to nie złota rybka i nie spełnia, ani nawet nie wygłasza życzeń wedle uznania mieszkańców. Chociaż, jak już wiemy, była grupa osób, dla których stołeczny Ratusz był właśnie bajkową złotą rybką, darowującą kamienice wedle uznania.
Tymczasem okazało się, że Sylwester Dwójki urósł do miana narodowej tragedii. Niestety, oglądalność dopisała, a nawet przekroczyła oczekiwania, więc „pisowską telewizję” trudno było krytykować za to, iż dała się pokonać konkurentom.
Zaczęły się więc tradycyjne narzekania na disco polo (demokraci, jak wiadomo, Nowy Rok witają tylko przy Lutosławskim) i, o zgrozo, setki tysięcy wydanych na zagranicznego wykonawcę.
I nie jest ważne, że impreza miała sponsorów, ani to, że nakład ten zwrócił się z nawiązką. Ważne, że prezes Kurski zawiódł nadzieje tych, którzy już szykowali się do komentarzy obwieszczających klapę. Nie wyszło. Trudno.
Pierwszego stycznia wystartowała zapowiadana od miesięcy historyczna telenowela „Korona Królów”. Do jej produkcji zaangażowano najlepszych twórców, od scenarzystki Ilony Łepkowskiej począwszy, a na kostiumologach i charakteryzatorach skończywszy. Pierwsze odcinki obejrzały ponad 4 miliony widzów. Trudno o lepszy start. Ale ta wysoka oglądalność również zmobilizowała malkontentów. Bo przecież bohaterowie w czternastym wieku rozmawiają współczesną polszczyzną.
To, szanowni czytelnicy, wielki skandal, bowiem oczywiste jest, że widzowie powinni słuchać dialogów pisanych językiem „Kazań świętokrzyskich”. Argument, że i wielki Sienkiewicz w „Krzyżakach” dopuścił się tego anachronizmu, nie jest usprawiedliwieniem. Ani to, że w wynoszonej pod niebiosa „Grze o tron” bohaterowie mówią raczej współczesnym językiem.
Surowi recenzenci zauważyli, że w pierwszych dwóch odcinkach wystąpiły jedynie dwa konie. Mało. W takim „Potopie”, kręconym wszak parę dekad temu, tych koni było znacznie więcej. I być może to, idąc krętą ścieżką logiki krytyków, przesądziło o sukcesie ekranizacji. Jaka szkoda, że producenci „Korony” tego nie wiedzieli, bo z pewnością w każdym odcinku wystąpiłby co najmniej tuzin koni. Albo i dwa.
No i zarzut najcięższy. „Korona Królów” nie jest polską „Grą o tron”. Dodam więcej: nie jest polskimi „Gwiezdnymi wojnami” ani polskim „House of Cards”. Co gorsza, nigdy nie miała być. Nie jest bowiem ani filmem fabularnym, ani serialem, tylko telenowelą. Mówić w dużym uproszczeniu, to tak, jakby wejść do bistro i dziwić się, że nie podają tam homara w majonezie ani prosięcia z rożna. Porównywanie telenoweli z serialami o ogromnym budżecie jest pozbawione sensu.
Na szczęście kuriozalne zarzuty to margines. Pierwsze recenzje były ciepłe – i słusznie. W roku stulecia odbudowy polskiej państwowości otrzymaliśmy pierwszą od bardzo dawna odcinkową produkcję dotyczącą polskiego średniowiecza. Czasów, gdy Polska budowała konsekwentnie swoją potęgę. TVP pokazała kolejny raz, że można godzić misję – bo edukowanie o narodowej historii jest misją – z komercją. Kolejny, bo sukces ostatnich spektakli Teatru Telewizji jest świetnym na to dowodem.
To tyle o najnowszych programach TVP. Gdyby tak jeszcze telewizja publiczna częściej przypominała najbardziej wartościowe spektakle dawnych teatrów telewizji (nie tylko w TVP Kultura, ale i w swych głównych programach), w tym słynnej „Kobry”, to byłby miód na moje serce, a moja satysfakcja z oglądania programów TVP była naprawdę pełna.
A tak nawiasem mówiąc, ciekawe ilu z owych malkontentów opłaca regularnie abonament za możliwość oglądania telewizji? (ja płacę...)
